Djorje Balasevic… Bu kaba saba görünümlü adamın bir yıldıza benzetileceğini asla tahmin etmezdim. Bu adamın bir gün yok olup gideceğini de, düşünmezdim. Siz düşünür müydünüz? O dünyaya fena halde yakışıyordu değil mi? Tiyatronun bir oyuncusuydu, müzikaldeki dansçıydı, kitabın karakteriydi ve yaptığımız yapbozun parçasıydı. Hiç gitmeyecekmiş gibi görünen, açık sözlü, çapkın, bazen dalga geçer gibi şarkı söyleyen adam… Djorje Balasevic bugün Covid-19 ile olan mücadelesine yenik düşüp aramızdan ayrıldı.


Peki kim bu Djorje Balasevic? Daha doğrusu… kimdi?


Djorje Novi Sad’da doğan bir müzisyendi. Şöhret dünyasına bir rock grubuyla giriş yapmasına rağmen kısa bir süre sonra grubun dağılması sebebiyle kariyerine solo bir şekilde devam etti. Balkanlar’da pek çok seveni olan Djorje kendi tarzı ve enteresan şarkı sözleriyle öne çıkıp adını dünyaya da duyurdu.

Mesela 1996’da çıkan Namcor şarkısında sevmediği şeyleri anlatıyordu… Oyuncak bebeklerden, yaşlılardan, komşulardan nasıl hoşlanmadığını oldukça açık bir şekilde ifade ediyordu. Şarkının solo kısmında, soloyu ne kadar sevmediğinden bahsediyordu. Saksafon sesi duyulunca, saksafonu kötülüyordu. Ama sonra şöyle söylüyordu: “Ama seni seviyorum, bu bir gerçek. Tek aşkımsın.”

Sonra, 2001’de çıkan Dnevnik Starog Momka albümünde, her şarkısına bir kadının ismini vermişti. Ljerka’da mesela, güzel güzel kadınları anlatıyordu. Dürüst Melanija Matic’ten, Veronika Bacic’in tatlığından, Mia Radenković’ten bahsediyordu… Nakarat kısmında olay değişiyordu: “Ama benim güzelim geldiğinde, Rus bir balerin gibi yumuşak…”
“Hiç şüphesiz, o en güzeli.”


Kaba saba, çapkın adam. Bir de şöyle söylemişti:

“Eninde sonunda,
Benim bir müzisyen olduğumu biliyordun.
Hiçbir yere ait olmayan biri olduğumu.
Ufacık bir sorunun bile beni nasıl alt üst edebileceğini…”

“Eninde sonunda,
Benim bir müzisyen olduğumu biliyordun.
Gökyüzünün çayırım olduğunu.
En hafif huzursuzluğun beni nasıl alt üst edebileceğini…
Nehirlerde yürüyeceğim.
Asla geriye bakmayacağım.
Asla.”